Zondag 26 februari 2017 Syrische Katholieke kerk Arnhem
Je maakt nog eens wat mee als je lid bent van Procanti.
Het is zondagmorgen. 9.10u staan we bij de Sint Jan-Apostelkerk midden in Arnhem. We werken mee aan de viering van de Syrisch-katholieke parochie. We voelen dat we welkom zijn. Eerst inzingen. Dan begint de dienst.
Er klinkt een bel. We gaan staan. Kaarsen op standaards, het kruis, misdienaars, de bisschop en de aartsbisschop in hun prachtige gewaden komen binnen. Een plechtig entree.
We hebben de koormap bij ons. We gaan veel zingen. De liturgie wordt door de priester en de Syrische koorleden gezongen in het Aramees. Een taal die we niet verstaan en ook niet kunnen lezen. Ze hebben gezorgd voor een vertaling. Maar dan nog weten we niet goed waar ze blijven en waar we naar luisteren.
Wat gebeurt er als je elkaar letterlijk niet verstaat? Je zit er bij en weet absoluut niet waar de preek over gaat. Je dwaalt sneller af. Soms zijn er komische situaties maar het is ook wat verwarrend. Wanneer moeten we nou wat zingen? Wanneer moeten we staan, wanneer weer zitten? Gelukkig heeft onze dirigent af en toe rechtstreeks overleg met iemand van de 'leiding' en geeft hij aan wat we moeten doen.
Het is de eerste zondag van hun vastentijd. Het duurt daarom wat extra lang. Het is ook de zondag met de dienst van de vergeving na de gewone liturgie. Opnieuw lezingen, een gebed en zingen. Alle mensen komen weer naar voren om een kruisje op hun voorhoofd te krijgen, niet met as, maar met olie.
Na afloop zijn we meer dan welkom bij de koffie en de thee. Veel parochianen hebben iets lekkers gebakken. Op zondag mag je tenslotte niet vasten.
Ik realiseer me door deze dienst hoe moeilijk het moet zijn om in een land te komen wonen waar je de taal niet van kent, het schrift niet kunt lezen, waar je niet op de hoogte bent van de normale manier van doen. En regelmatig voel je dat je echt niet welkom bent. Wat moet je je dan eenzaam voelen.
Wat een zegen dat er dan een parochie is die jou opvangt, waar je de liturgie zo mee kunt zingen in je eigen taal, even 'thuis' kunt komen.
Het is hen zo gegund dat wij vanuit Tiel hen daarbij helpen.
Hun geloofsvertrouwen en gastvrijheid inspireren me. Ik vertel het aan iedereen. Zo helpen zij ons christenen in Nederland ons te realiseren wat geloof voor onszelf betekent.
Deze zondagmorgen. Je zult maar lid zijn van Procanti. Dan beleef je nog eens wat
Reactie schrijven